Του Γιάννη Μπελεγρίνη.
Οδηγός λεωφορείου «έριξε πόρτα» σε άστεγο. Είναι η είδηση που έχει προκαλέσει αντιδράσεις και κυκλοφορεί σε όλο το διαδίκτυο τα τελευταία 24ωρα. Δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό. Το πρόβλημα στις δημόσιες συγκοινωνίες στην Ελλάδα, είναι πολύ μεγάλο. Σε � �λα τα επίπεδα.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση με τον άστεγο, το θέμα είναι πιο απλό από ότι φαίνεται. Νομίζω, ότι ο άστεγος έπρεπε να μπει στο λεωφορείο (όπως και τελικά μπήκε, μετά από ώρα), να κάτσει σε μία θέση και να τελειώσει εκεί το θέμα. Άλλωστε, σύμφωνα με τις πληροφορίες, κανείς από τους επιβάτες δεν έδειξε να ενοχλείτε. Δεν ήταν ανάγκη να γίνει… σίριαλ η υπόθεση.
Από την άλλη πλευρά, για να τα λέμε όλα, πολλές φορές ερχόμαστε αντιμέτωποι με άλλα ευτράπελα μέσα στα λεωφορεία. Βλέπουμε, για παράδειγμα, κάθε λογής μικροπωλητές, ξένους ή Έλληνες, να μεταφέρουν τα διάφορα εμπορεύματα τους εντός των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς. Αυτό θα έπρεπε να γίνεται; Μάλλον όχι. Δεν είναι κινητές αποθήκες οι δημόσιες συγκοινωνίες. Κι όμως, τέτοιου τύπου εικόνες τις βλέπουμε σχεδόν καθημερινά.
Ας το δούμε κα ι αλλιώς. Σε μια πολιτισμένη χώρα του εξωτερικού, θα επιτρεπόταν σε έναν άστεγο να μπει σε κάποιο Μέσο Μαζικής Μεταφοράς για να μετακινηθεί; Πιθανότατα ναι. Αν αντίστοιχα πήγαινα να μπω εγώ, μαζί με 3 καφάσια και άλλα 3 χαρτόκουτα γεμάτα -νόμιμα ή παράνομα- εμπορεύματα, θα με άφηναν να μπω; Πιθανότατα όχι.
Και τα πραγματικά προβλήματα στις δημόσιες συγκοινωνίες, παραμένουν εδώ και χρόνια άλυτα. Στην Αθήνα, σε μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, οι νυχτερινές γραμμές είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Στο Βερολίνο των 3.400.000 κατοίκων λειτουργούν σήμερα πά νω από 50 νυχτερινές γραμμές. Στην Αθήνα με λίγο χαμηλότερο καταγεγραμμένο πληθυσμό (3.100.000 πολίτες) λειτουργούν 5 (!) νυχτερινές γραμμές. Ας μην συζητήσουμε και για την συχνότητα των δρομολογίων σε αυτές τις 5 ολόκληρες γραμμές. Στην Μαδρίτη των 3.000.000 κατοίκων, υπάρχουν 24 γραμμές που εξυπηρετούν τους πολίτες σε όλη την διάρκεια της νύχτας. Ακόμα και στην πρωτεύουσα της Ρουμανίας, το Βουκουρέστι, λειτουργούν αυτή την στιγμή 23 νυχτερινές γραμμές.
Σκεφτείτε κάποιος να δουλεύει λίγο πιο αργά το βράδυ. Αυτός ο πολίτης λοιπόν, πληρώνει από � �ην τσέπη του (ως φορολογούμενος) τις δημόσιες συγκοινωνίες και δεν μπορεί να τις χρησιμοποιήσει για να πάει από την δουλειά στο σπίτι του! Αν κρίνουμε από τον κόσμο που τρέχει να προλάβει τα τελευταία βραδινά δρομολόγια σε Μετρό, ηλεκτρικό και λεωφορεία, γίνεται εύκολα κατανοητό ότι οι νυχτερινές γραμμές στην Αθήνα είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητες.
Ούτε όμως και κατά την διάρκεια της μέρας βλέπουμε… φως στο τούνελ. Με την συχνότητα των δρομολογίων να δοκιμάζει πολλές φορές την υπομονή των πολιτών. Όλοι έχουμε και από μια ιστο� �ία «μακράς αναμονής σε στάση» να θυμόμαστε. Μπορεί να περιμένεις 5-10 λεπτά. Μπορεί και 35 λεπτά. Κανείς δεν σου εγγυάται ότι το Μέσο Μαζικής Μεταφοράς θα έρθει στην ώρα του. Καλύτερη είναι η κατάσταση στο Μετρό, το οποίο αποτελεί φωτεινή εξαίρεση σε αυτό το ζήτημα. Θυμίζω, ότι μόλις πριν λίγες μέρες στην Ελβετία, έγινε μέγα θέμα το γεγονός ότι «μερικά δρομολόγια τρένων αργούν 3 λεπτά να φτάσουν στον προορισμό τους». Τι συγκρίνω τώρα, θα μου πείτε. Σωστό και αυτό.
Η ουσία είναι ότι τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς στα μέρη μας, «ρίχνουν πόρτα» σ� � όλους μας. Στον άστεγο που λέγαμε. Σε αυτόν που δουλεύει βράδυ και δεν έχει πώς να γυρίσει σπίτι του. «Ρίχνουν πόρτα» και σε αυτόν που περιμένει, για άγνωστο χρονικό διάστημα, στην στάση. Χωρίς κάποιος από τους αρμόδιους να ενδιαφέρεται. Εξάλλου, αυτοί δεν μετακινούνται με Μέσα Μαζικής Μεταφοράς…
Πηγή: First-magazine.gr
Πηγή: http://www.eglimatikotita.gr/
No comments:
Post a Comment