Θα σε θυμάμαι και θα σ’ αγαπώ

Όλοι την λένε σε όλους. Μιλάμε για μίσος. Πού το έκρυβαν τόσα χρόνια; Βρισίδια, προσβολές, αγωγές, επιστολές, ο κακός χαμός. Να την πω τώρα εγώ σε κάποιον, να τον κάνω σκουπίδι, για να αισθανθώ ανώτερος – «να, αυτός είναι σκατάς, άρα εγώ είμαι καλός». Και πόσο θα κρατήσει αυτή η «δικαίωση»; Μετά θα πρέπει να την πω και σε άλλον, και σε άλλον και κάθε μέρα σε κάποιον άλλον. Και πότε θα αγαπηθούμε;

Αν υπάρχει κάτι που με εξοργίζει -ή, καλύτερα, μου προκαλεί τρελή θλίψη- δεν είναι η χρεοκοπία, δεν είναι όλοι αυτοί οι απατεώνες που γεννάνε κάθε μέρα νέους απατεώνες, δεν είναι τίποτα από όλα αυτά που είναι στην επικαιρότητα.

Αυτό που μου μαυρίζει τα σπλάχνα είναι πως – τώρα πια- πεθαίνουν ωραίοι και καλοί άνθρωποι και την επόμενη μέρα είναι σαν να μην έζησαν ποτέ.

Είναι σαν να πεθαίνει ο κανένας. Το έχετε προσέξει;

Κι όμως, όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι οι γιοι και οι κόρες κάποιων, τα αδέρφια κάποιων άλλων, είναι οι μανάδες, οι πατεράδες, οι εραστές και οι αγαπημένοι φίλοι.

Συνεχίζω να πιστεύω πως η μόνη περιουσία που έχουμε είναι η Μνήμη.

Αλλά, αν όλα υπολογίζονται με το κέρδος -ακόμα και οι άνθρωποι-, τότε, προφανώς, οι νεκροί θεωρούνται άχρηστοι.

Οι άνθρωποι ξεχνούν αμέσως τους ανθρώπους που πεθαίνουν επειδή έχουν ξεχάσει τον θάνατο.

Μια από τις «επιτυχίες» της απόλυτα οικονομικής εποχής -και οικονομικής αηδίας-που βιώνουμε είναι πως οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει εντελώς ότι θα πεθάνουν.

Επίσης, έχουν ξεχάσει ότι ζουν.

(Στην Μ.Τ.)

Πηγή: http://www.ramnousia.com/