«Γύρισα τη γλώσσα μου 7 φορές στο στόμα. Διάβασα το αλφάβητο κανονικά και από την ανάποδη, έφαγα σοκολάτα στις γιορτές. Αλλά δεν μου πέρασε. Είδα τηλεόραση, άκουσα ραδιόφωνο, διάβασα όλα τα τουίτς χωρίς να πω τίποτα.Το άρθρο-επιστολή ανήκει στη γαλλίδα ηθοποιό Rachel Khan και δημοσιεύτηκε στην huffingtonpost:
«…Ενιωσα σφιγμένη μέσα στον ορυμαγδό, σε αυτό τον πολιτισμικό, κοινωνικό και οικονομικό πόλεμο αλλά και στον πόλεμο των Εγώ που διψούν για μια εμφάνιση στην τηλεόραση. Πάλι δεν μου πέρασε.
Ωστόσο είχα ευχηθεί να ξεκινήσει καλά η χρονιά, να περάσω ένα 2014 γεμάτο χαρά, ευτυχία και γέλια. Αλλά η χρονιά ξεκίνησε κι εγώ φοβάμαι.
Σιώπησα ως τη στιγμή που το να σω� �αίνω έγινε αβάσταχτο. Το λέω, λοιπόν: Είμαι γυναίκα… γυναίκα Εβραία και μαύρη. Ετσι είναι. Και φοβάμαι.
Η μητέρα μου γεννήθηκε το 1940, Πολωνικής καταγωγής και κρύφτηκε στη Γαλλία στον πόλεμο. Ολη η οικογένειά της πήγε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο πατέρας μου γεννήθηκε στην Αφρική, μεταξύ Γκάμπιας και Σενεγάλης, δύο μουσουλμανικές χώρες και έφτασε στη Γαλλία μετά τον αποικισμό. Στη Γαλλία συναντήθηκαν, αγαπήθηκαν και αγαπιούνται ακόμη.
Στις συναντήσεις στην πόλη με καθησυχάζουν και μου λένε: «Α, πόσο τυχερή είσαι, τι ωραία που είναι αυτή η μείξη!!».
Ετσι κι εγώ, βλακωδώς, πίστευα στην τύχη μου ώσπου μέρα με την ημέρα, όσο οι ακροδεξιές χειρονομίες πολλαπλασιάζονται τόσο εγώ φοβάμαι.
Σήμερα η Γαλλία μοιάζει διχασμένη, και μου ζητά να επιστρέψω στο κλουβί μου, να επιλέξω ανάμεσα στον πατέρα και τη μητέρα μου, μεταξύ μαύρης και Εβραίας. Μου ζητά να μην είμαι ο εαυτός μου, να μη ζω αυτό που είμαι, μια αφρο-γίντις, μια Γαλλίδα.
Είμαι προϊόν της ιστορίας της Γαλλίας, το προϊόν ανάμεσα σε ένα λαό που κάποιοι θέλησαν να υποδουλώσουν και κάποιοι άλλοι να αλ� �οιώσουν…
Ο Ντιεντονέ δεν αντιπροσωπεύει τους μαύρους της Γαλλίας και δεν είναι αρχηγός της νεολαίας της Γαλλίας. Αντίθετα, αποτελεί το στίγμα και τις συνέπειες που παρουσιάζουν τα κενά που έχουμε από άποψη ισότητας. Ελάχιστοι μαύροι καλλιτέχνες έγιναν εδώ διάσημοι στους οποίους η νεολαία θα μπορούσε να έχει αναφορά. Μας λείπουν οι καλλιτέχνες-καθρέφτες της κοινωνίας μας. Αν είχαμε κι εμείς έναν Ντένζελ Ουάσινγκτον, μια Γούπι Γκόλμπεργκ, έναν Σάμι Ντέιβις, έναν Μόργκαν Φρίμαν τότε ο Ντιεντονέ δεν θα ήταν πρωταγωνιστής ενάντια στο � �ύστημα που γεννάει αδικίες.
Ωστόσο είχα ευχηθεί να ξεκινήσει καλά η χρονιά, να περάσω ένα 2014 γεμάτο χαρά, ευτυχία και γέλια. Αλλά η χρονιά ξεκίνησε κι εγώ φοβάμαι.
Σιώπησα ως τη στιγμή που το να σω� �αίνω έγινε αβάσταχτο. Το λέω, λοιπόν: Είμαι γυναίκα… γυναίκα Εβραία και μαύρη. Ετσι είναι. Και φοβάμαι.
Η μητέρα μου γεννήθηκε το 1940, Πολωνικής καταγωγής και κρύφτηκε στη Γαλλία στον πόλεμο. Ολη η οικογένειά της πήγε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο πατέρας μου γεννήθηκε στην Αφρική, μεταξύ Γκάμπιας και Σενεγάλης, δύο μουσουλμανικές χώρες και έφτασε στη Γαλλία μετά τον αποικισμό. Στη Γαλλία συναντήθηκαν, αγαπήθηκαν και αγαπιούνται ακόμη.
Στις συναντήσεις στην πόλη με καθησυχάζουν και μου λένε: «Α, πόσο τυχερή είσαι, τι ωραία που είναι αυτή η μείξη!!».
Ετσι κι εγώ, βλακωδώς, πίστευα στην τύχη μου ώσπου μέρα με την ημέρα, όσο οι ακροδεξιές χειρονομίες πολλαπλασιάζονται τόσο εγώ φοβάμαι.
Σήμερα η Γαλλία μοιάζει διχασμένη, και μου ζητά να επιστρέψω στο κλουβί μου, να επιλέξω ανάμεσα στον πατέρα και τη μητέρα μου, μεταξύ μαύρης και Εβραίας. Μου ζητά να μην είμαι ο εαυτός μου, να μη ζω αυτό που είμαι, μια αφρο-γίντις, μια Γαλλίδα.
Είμαι προϊόν της ιστορίας της Γαλλίας, το προϊόν ανάμεσα σε ένα λαό που κάποιοι θέλησαν να υποδουλώσουν και κάποιοι άλλοι να αλ� �οιώσουν…
Ο Ντιεντονέ δεν αντιπροσωπεύει τους μαύρους της Γαλλίας και δεν είναι αρχηγός της νεολαίας της Γαλλίας. Αντίθετα, αποτελεί το στίγμα και τις συνέπειες που παρουσιάζουν τα κενά που έχουμε από άποψη ισότητας. Ελάχιστοι μαύροι καλλιτέχνες έγιναν εδώ διάσημοι στους οποίους η νεολαία θα μπορούσε να έχει αναφορά. Μας λείπουν οι καλλιτέχνες-καθρέφτες της κοινωνίας μας. Αν είχαμε κι εμείς έναν Ντένζελ Ουάσινγκτον, μια Γούπι Γκόλμπεργκ, έναν Σάμι Ντέιβις, έναν Μόργκαν Φρίμαν τότε ο Ντιεντονέ δεν θα ήταν πρωταγωνιστής ενάντια στο � �ύστημα που γεννάει αδικίες.
Τη ζω αυτή την ανισότητα δίπλα σε νέους καλλιτέχνες, από λαϊκά προάστια, στους οποίους δεν δίνεται καμία δυνατότητα γιατί έχουν σκούρα επιδερμίδα. Ζω στο τρένο όπου αφήνουν τη θέση δίπλα μου άδεια γιατί είμαι μαύρη.
Φτάνει λοιπόν μια στιγμή που αποφάσισα να διηγηθώ κι εγώ τη ζωή μου γιατί το να σιωπώ γίνεται προδοσία. Πονάω, πονάω γιατί ο Ντιεντονέ με πληγώνει στο σώμα, στο αίμα. Δεν γίνεται ως μειονότητα να προτρέπεις σε μίσος εναντί� �ν μιας άλλης μειονότητας.
Είμαι το προϊόν δύο λαών που έπεσαν θύματα των χειρότερων εγκλημάτων της ιστορίας. Αν οι γονείς μου αγαπήθηκαν είναι γιατί έζησαν στην πραγματικότητα την ίδια ιστορία.
Οταν λοιπόν χτίζεις τόσο μίσος, όπως κάνει ο Ντιεντονέ, είναι γιατί μάλλον δεν αγαπάς τους ανθρώπους ούτε τον εαυτό σου. Πονάω γιατί δεν είναι εύκολο να αγγίζεις τα εσώψυχα. Ενα χρώμα δέρματος δεν είναι επιφανειακό, είμαι περήφανη για το χρώμα μου και η θρησκεία μου έχει εγγραφεί στο DNA μου, είναι ένα τατουάζ που δεν σβήνει όπως κι αυτό του πα ππού μου στα χιτλερικά στρατόπεδα…
Φτάνει λοιπόν μια στιγμή που αποφάσισα να διηγηθώ κι εγώ τη ζωή μου γιατί το να σιωπώ γίνεται προδοσία. Πονάω, πονάω γιατί ο Ντιεντονέ με πληγώνει στο σώμα, στο αίμα. Δεν γίνεται ως μειονότητα να προτρέπεις σε μίσος εναντί� �ν μιας άλλης μειονότητας.
Είμαι το προϊόν δύο λαών που έπεσαν θύματα των χειρότερων εγκλημάτων της ιστορίας. Αν οι γονείς μου αγαπήθηκαν είναι γιατί έζησαν στην πραγματικότητα την ίδια ιστορία.
Οταν λοιπόν χτίζεις τόσο μίσος, όπως κάνει ο Ντιεντονέ, είναι γιατί μάλλον δεν αγαπάς τους ανθρώπους ούτε τον εαυτό σου. Πονάω γιατί δεν είναι εύκολο να αγγίζεις τα εσώψυχα. Ενα χρώμα δέρματος δεν είναι επιφανειακό, είμαι περήφανη για το χρώμα μου και η θρησκεία μου έχει εγγραφεί στο DNA μου, είναι ένα τατουάζ που δεν σβήνει όπως κι αυτό του πα ππού μου στα χιτλερικά στρατόπεδα…
Δεν έχω επιλέξει να είμαι μαύρη και κόρη σκλάβου ούτε Εβραία και εγγονή εκτοπισμένων. Η μόνη επιλογή που έχω κάνει είναι να μην είμαι θύμα. Γιατί looser δεν είναι το όνειρό μου να γίνω και έχω προετοιμαστεί γι'αυτό.
Να συνεχίσω τα «ανοίγματα» στον κόσμο των καλλιτεχνών, να συνεχίσω να χτίζω γέφυρες, να επιτρέπω τη μείξη δίχως τέλος, αυτός είναι ο δικός μου στόχος, σαν μαύρη και Εβραία. Δεν είμαι θύμα ούτε του ενός ούτε του άλλου στ� �ατοπέδου και στο μέλλον αυτά τα στρατόπεδα για τα οποία μιλούν θλιβερά πρόσωπα, ελπίζω να μην υπάρχουν πια».
Να συνεχίσω τα «ανοίγματα» στον κόσμο των καλλιτεχνών, να συνεχίσω να χτίζω γέφυρες, να επιτρέπω τη μείξη δίχως τέλος, αυτός είναι ο δικός μου στόχος, σαν μαύρη και Εβραία. Δεν είμαι θύμα ούτε του ενός ούτε του άλλου στ� �ατοπέδου και στο μέλλον αυτά τα στρατόπεδα για τα οποία μιλούν θλιβερά πρόσωπα, ελπίζω να μην υπάρχουν πια».
Ποιός είναι ο ακροδεξιός ηθοποιός Ντιεντονε που διχάζει τη Γαλλία
Το όνομά του Ντιεντονέ. Γάλλος διασκεδαστής αλλά και πολιτικός ακτιβιστής, με πολιτικές πεποιθήσεις που αγγίζουν τον ιστορικό αναθεωρητισμό και τον αντισημιτισμό. Είναι από το Καμερούν και γεννήθη κε στη Γαλλία από μητέρα γαλλίδα.
Ενώ ήταν ένας περιθωριακός και μάλλον κακός ηθοποιός ξαφνικά έγινε παγκόσμια διάσημος όταν άρχισε να βρίζει τους μετανάστες και τους Εβραίους και στις παραστάσεις του να προβάλλει τον αντισημιτισμό και να καλλιεργεί μίση μέσα από την άρνηση ιστορικών αληθειών, όπως το Ολοκαύτωμα.
Εισήγαγε την χειρονομία «Quenelle», όπως φαίνεται παρακάτω στην φωτογραφία, που υπαινίσσεται τον σοδομισμό στους Εβραίους.
Ήταν άμεση η αντίδραση της γαλλικής κυβέρνησης, με προσφυγή στο Συμβούλιο Επικρατείας που επιβ� �βαίωσε την απαγόρευση των παραστάσεών του.
Εν τω μεταξύ, η κυβέρνηση αποφάσισε να ελέγξει από κοντά και τις μεγάλες φορολογικές εκκρεμότητες του Ντιεντονέ, ο οποίος έχει καταδικασθεί επτάκις, έχει συγκεντρώσει χρήματα μέσω ίντερνετ από τους οπαδούς του, αλλά ουδέποτε πλήρωσε τα φορολογικά του χρέη.
Η Ραχήλ Καν:
Ο Ντιεντονέ και η χειρονομία του quenelle. Πίσω του είναι η σάρα και η μάρα, μέλη του ακροδ εξιού Εθνικού Μετώπου της Λε Πεν:
πηγή:iefimerida.gr
Πηγή: http://piperistostoma.blogspot.com/
